رشد روانی که از آغاز تولد ابتدا می یابد و در بزرگسالی پایان می پذیرد ، با نمو جسمانی قابل مقایسه است . رشد روانی نیز ، صفت تالی با نمو جسمانی ، شرعیات یک پیش روی به سوی تعادل است. باب حقیقت همان کوه طور که تحول جسم ادامه دارد تا اینکه به سطحی از ثبات نسبی که شاخص آن پایان یافتن نمو و به کمال رسیدن اندام هاست برسد. تعیش درونی نیز می تواند بصورت تحولاتی درجهت آن شکل از تعادل نهایی که مشخص کننده بزرگسال است ، استنباط شود. پس باب این صورت رشد روانی ، به معنایی ، عبارت خواهد حیات از یک تعادل یک انتقام مداوم از حال ...